منتها چه بسا انسان در ديد خود خطا كرده غير حقيقت را حقيقت واقعى خارجى مى‏پندارد، مانند اعتقاد به شانس و غول بيابان، و يا حقيقت خارجى را باطل و خرافه مى‏شمارد چنان كه در مورد روح مجرد و عقل مجرد اين طور تصور شده است. بدين جهت اولين كار ضرورى اين است كه احوال مخصوص موجود به ماهو موجود (اصل وجود صرفنظر از نوع وجود) را شناسايى كنيم تا بتوانيم موجود واقعى را از غير موجود در سطح كلى تمييز بدهيم.

علمى كه اين مسئوليت را بر عهده مى‏گيرد فلسفه الهى است و بنا بر اين «حكمت» و يا فلسفه الهى علمى است كه از احوال و خصوصيات موجود به ماهو موجود بحث مى‏كند. اين علم را فلسفه نخستين⁽¹⁾ و علم اعلى نيز مى‏نامند و «موضوع» آن موجود به ماهو موجود است و «هدف» از آن امتياز دادن و جدا كردن موجودات حقيقى از غير حقيقى، و شناخت علل عاليه وجود و به خصوص علت نخستين كه سلسله وجودات به او ختم مى‏گردد و همين طور شناخت اسماء و صفات علت نخستين مى‏باشد.

1 .ـ از اين نظر كه علم به نخستين موجود يعنى علت نخستين است، چنانكه ابن سينا اينطور گفته است يا چون علم به نخستين چيز از نظر تحقق يعنى خداوند، و اولين چيز از نظر مفهوم يعنى هستى مى‏باشد كه صدر المتألهين اينطور تفسير كرده است.